Kembali kepada Undang-undang Dasar 1945

Pada tahun 1958, Masyumi dan Nahdlatul Ulama, yang telah berpisah dari Masyumi pada tahun 1952, menyeru agar pilihan raya 1959 ditangguhkan kerana mereka takut kemenangan PKI. Pada bulan September, Perdana Menteri Djuanda mengumumkan penangguhan itu. Sementara itu, Dewan Perlembagaan masih tidak dapat mencapai persetujuan berdasarkan perlembagaan baru, dan buntu antara mereka yang mahu Indonesia menjadi negara Islam, dan mereka yang menyokong idea sebuah negara berdasarkan ideologi Pancasila. Pada bulan Julai, Nasution mencadangkan untuk kembali ke Undang-undang Dasar 1945, dan pada bulan September, beliau meneruskan aktiviti politiknya.[3]:254 Sukarno cepat menyokong idea ini, kerana dokumen 1945 menjadikan presiden kedua-dua ketua kerajaan dan ketua negara dan dengan itu lebih sesuai untuk melaksanakan demokrasi terpimpin. Di bawah Perlembagaan Sementara 1950, peranan presiden sebahagian besarnya istiadat sebagai ketua negara, walaupun Sukarno mempunyai kuasa moral yang besar kerana statusnya sebagai Bapa Negara.

Secara beransur-ansur, kembali ke Perlembagaan 1945 mendapat sokongan daripada parti-parti politik, dan pada 5 Julai 1959, Sukarno mengeluarkan dekri (secara rasmi Dekri Presiden nombor 150 tahun 1959 mengenai Kembali ke Perlembagaan 1945) untuk menggubal semula Perlembagaan 1945 dan membubarkan Dewan Perlembagaan. Empat hari kemudian, kabinet kerja dengan Sukarno sebagai perdana menteri diumumkan, dan pada bulan Julai, Majlis Kebangsaan dan Majlis Penasihat Tertinggi telah dibentuk. Walaupun parti politik kekal, hanya PKI yang mempunyai kuasa sebenar.[3]:254